Resident Evil Revelations 2

Bir dizi Resident Evil…
“Düşüncelerim beni tekrar geçmişime sürükledi. Görevime başladığım ilk gün ve kaderimin gözünü kırpmadan hayatıma sunduğu felaket şehri… Asla unutamayacağım çok şey yaşadım orada. Adımımı atmamla başlamıştı rüya olmadığını bildiğim kabusum. Üzerime doğru bilinçsizce gelen, beni hiç de sıradan olmayan bir ölümle belki de o anda ödüllendirmek isteyen o şey, yaşayacaklarımın giriş cümlesi gibiydi. Orası cehennemin ta kendisiydi; belki de cehennem daha sevecen bir yerdi. Tanrı bu şehre böyle bir gazabı nasıl verebilmişti? Bu şehir bu cezayı hak edecek ne yapmıştı?

Ruhumun artık bedenimde olmadığını biliyordum. O şehirde artık güzellik yoktu, merhamet yoktu, duygular düşünceler kaybolmuştu. Bense bu lanetin tam ortasındaydım; ne yaşamanın bir anlamı, ne de ölüm ihtimalinin o ılık rehaveti vardı. Zaten ölmüş olanları öldürmek; yapabileceğim tek şey buydu. Gittikçe koyulaşan korkularımla yüzleşmeliydim, karşılaştığım her vahşet sahnesiyle kopmaya yüz tutan umudumu ve cesaretimi ayakta tutmalıydım. Sorularımın cevapları böylece ortaya çıktı; insanlık, yine kendi felaketini yaratmıştı. Her şeyin sonunda, yaşayan bedenimle yok olan bir şehri izledim. Ama içimdeki ses, bana bazı şeylerin burada sonlanmadığını fısıldıyordu…”

Bu dizeler benim ilk dizelerimdir ve Resident Evil 4 için dökülmüştür. Gerçi Leon’un düşünceleri olarak yazmıştım bunları ama Claire de o hikayede olduğu için aklıma geliverdiler. Bu aralar çok Resident Evil var başımda. Önce Resident Evil HD Remake geldi, sonra da bu. Şikayetim yok aslında bu durumdan zira Resident Evil 6’ya küsüp elimi sürmediğim için favorilerimden olan bir seriden uzun zamandır uzak durumdayım.

Resident Evil Revelations 2, serinin ilk dizi kıvamındaki çalışması. Filmlerden sonra bir de dizi furyası başladı ya şimdilerde – ki müptelası olduğum bir furyadır – RE Revelations 2 de bu furyanın bir parçası oldu ve hatta bence çok iyi bir giriş yaptığını da söylemem lazım yeri gelmişken. Ayrıca şöyle bir özelliği de var; bundan önce çıkan diğer dizi oyunları gibi bölümler arasını soğutmadan, toplam 1 ayda 4 bölüm olarak çıktı piyasaya. Bu arada, aslında geçen ay olacakmış bu inceleme karşınızda ama ilk bölümün çıkış tarihi dergi sonuna çakışınca bu aya kısmet olmuş. (Kürşat öyle dedi.) İyi de oldu; çünkü tüm bölümleri oynayıp oyunu bitiremeden (!?) yazma fırsatım oldu. Oyunu bitiremedim çünkü son bölüm o kadar çözmesi zor ki tıkandım bir yerde. Başımdan çok şey geçti, inanın. Gerildim, üzüldüm, eğlendim, tanıdık yüzler gördüm, tanımadıklarla tanıştım derken sonunda yazının başına oturabildim. (Çok şükür.)

Nerde kalmıştık?
Şu an itibariyle bir yerlerde farkında olmadan spoiler verirsem kusura bakmayın; çünkü anlatmam gereken çok şey var. Hikayeden spoiler vermem ama… Rahat olun. Hikaye demişken, oyundaki karakterlere bir bakalım önce. Claire’i tanırsınız, hani şu Redfield olan. (Bkz. Resident Evil 2, ikinci CD.) Claire’in yanında da Barry Burton’ın (Bkz. İlk Resident Evil.) kızı Moira var. Kızını ararken hikayeye bizzat Barry Burton da dahil oluyor ve yanına Natalia’yı alıyor. Hikayede genel olarak Claire – Moira ve Barry – Natalia ikilisiyle birlikte ilerliyoruz. Yani önce bir ikili, sonra diğeri. Kötü tayfada da önemli isimler var ama oraya hiç girmeyelim şimdi. (Spoiler alert!)

Şu virüsü bir türlü çözemediler arkadaş. Birini çözseler öbürü patlak verdi. Koskoca Racoon City havaya uçtu, virüs gitti bakteri geldi derken kaçıncı Resident Evil senaryosu oldu bu, emin değilim. Ama harika bir senaryo olduğunu inkar edemem. (Bu hikaye burda kalmaz ayrıca, devamı da gelir mutlaka.)

Hikayemizin başında, Claire’ı Moira ile birlikte bir partide buluyoruz. Derken ortama bir anda silahlı amcalar katılıyor ve ne olduğunu anlayamadan kendimizi bir hücrede uyanmış buluyoruz. Kolumuzda yeşil ışığı yanan elektronik bir bileklik var. Sonradan öğreniyoruz ki bu ışık kırmızıya dönerse, ne ara enjekte ettiklerini anlamadığım sevimli virüsümüz devreye girip bizi ele geçirecek ve kim bilir neye dönüşeceğiz. Bu ışığın kırmızı olması için korkmamız yeterli. Yani korktuğumuz an kendi fişimizi çekmiş olacağız, düşünün. Hani önümüzde rahat, sakin bir yolculuk olsa eyvallah ama öyle de değil. Overseer diye biri konuşuyor o bilekliklerden habire. “Öleceksiniz!” diyor, “Korkacaksınız” diyor… Yalan da söylemiyor; çünkü 4 bölüm boyunca korku testinden geçiriliyoruz bir anlamda. Korkmayanı da hikayenin sonu, yani Overseer’in tuzağı bekliyor. (Spoiler’ı tam patlayacakken yutmak çok eğlenceli, deneyin.)

Online co-op yok mu? Nasıl yani…
Bu muhteşem hikayeyi isterseniz tek başınıza ya da local co-op şeklinde arkadaşlarınızla birlikte oynayabilirsiniz. Burası Capcom’a dellendiğim bir nokta aslında çünkü oyunun hiçbir modu şu anda online co-op olarak oynanamıyor maalesef. Beraber oynarız diye bir arkadaşıma zorla aldırdım ben bu oyunu bir de. Aslında duyduğum kadarıyla yakında bir patch yayınlanacakmış ve oyunun Raid modunu online co-op şeklinde oynayabilecekmişiz. Hayırlısı…

Hikayedeki karakterler iki sınıfa ayrılıyor. Claire ve Barry silahları kullananlar. Moira ve Natalia da destekçi ve toplayıcı sınıfında yer alıyor. Karşımıza çıkan bulmacaları çözmek için bazen iki karakteri de kullanmamız gerekiyor. Dolayısıyla karakterler arası geçiş yaparak her iki karakteri de kullanabilmemiz mümkün. Claire ve Barry’nin kendilerine has silah tarzları var ve bu silahlar, toplanan silah parçalarıyla geliştirilebiliyor. Moira ve Natalia’nın da kendine has yetenekleri var. Moira elindeki el feneriyle karanlık köşelerdeki alet edevatı ortaya çıkartabiliyor. Natalia’nın da buna benzer bir olayı var ama Natalia’yı Natalia yapan, duvarların arkasından canlıları hissedebilmesi; hatta görünmez olanları bile… Ama işte bu şahane yapının online co-op olarak oynanamaması hakaret gibi resmen. Capcom bu hatasını acilen düzeltmek zorunda. Raid’den sonra Campaign’e de online co-op gelmeli. İstiyorum arkadaş!

Oyunda toplam 4 bölüm var demiştim. Hatta isimlerini de söyleyeyim hemen yeri gelmişken: Penal Colony (Ceza Kolonisi), Contemplation (Derin Düşünce), Judgment (Yargı) ve son bölüm Metamorphosis (Metamorfoz). Bu bölümlerin her birinin diğerinden farklı bir tadı var ama itiraf etmek gerekirse en sağlam bölüm üçüncü sırada ki kendisi tek başında bir oyun olabilirmiş biraz daha zorlasa. Diğer bölümler üçüncü bölüme göre biraz kısa bile kalıyor hatta. Şöyle bir gerçek de var, uzun zamandır bir oyunda bu kadar sağlam bir bulmaca çözme keyfi yaşamamıştım. Hikayenin arasına serpiştirilmiş mekan bulmacaları o kadar keyifli ve bazen de bir o kadar zor ki diyorum ya, son bölümde takıldım kaldım. (Şu yazı bitsin, icabına bakacağım, o ayrı.)

Hazır yerim varken şöyle de bir tavsiyem olacak; bir arkadaşınızı yanınıza alıp oyunu local co-op şeklinde bitirin. Gerçi şu an bu yazıyı okurken oyunu bitirmiş olan kişi sayısı epey fazladır ama olsun, sözüm oynamayanlara zaten. Ben ilk 3 bölümü farklı 2 arkadaşımla birlikte oynadım ve aldığım zevki anlatamam. Belli olmaz, bir gün karşınıza hikayeyi baştan sona oynadığım bir videoyla da çıkabilirim. Hatta yanıma o arkadaşlardan birini de yanıma alırım belki. Ama şimdilik benden bu kadar. Kesinlikle tavsiye ediyorum bu zevki size. Kaçırmayın, pişman olursunuz.

Ertekin Bayındır