Ölüm insanoğlunun en çok korktuğu ve en çok kabullendiği tek algıdır. Var olduğumuz andan itibaren tıpkı doğum gibi, ölüm de deneyim edeceğimiz hislerden birisi olacak. Yine de insanoğlu olarak olabildiğince bu hissi beynimizin arka planında yaşadığımızı da unutmamak lazım. Aksi halde sanıyorum kafayı yerdik. Okul, iş, çocuk, hobi gibi bin bir türlü farklı alışkanlığımız sayesinde, hep sanki ölümsüzmüşüz gibi yaşarız. Fakat şu da bir gerçek ki insanoğlu ne yazık ki bilinen galaksideki en zararlı varlıklardan birisi. Bunu çevremize şöyle bir bakarak kolayca anlayabiliriz. Her şeye ağlayan, mutluluk gibi güzel bir duyguyu bir türlü yaşayamayan, kendini her daim en kötüye odaklayan varlıklar olarak, nihayet isimsiz bir kahramanın yargısına çıkıyoruz…
[title type=”h3″]Ölümün en farklı hali[/title]
Destructive Creations tarafından geliştirilen Hatred, isimsiz bir kahramanın dünyaya olan nefretini konu alıyor. İnsanoğlunun olabildiğince kökünü kurutmaya yemin etmiş bu güzide arkadaşımız, kelimin tam anlamıyla bir psikopat. Eline aldığı her türlü silah ile etrafta bulunan insanları teker teker ve kimi zaman toplu şekilde imha ediyor; tabii fantezi size kalmış. Oyunun bence en büyük özelliği, günümüz oyun dünyasının sürekli değindiği, savaş, politika, doğruluk gibi kavramları hiçe sayıyor olması. Blizzard gibi oyun dünyasının en büyük devlerinden birisinin ürettiği rengârenk dünya patentini de elinin tersiyle itmeyi başaran Hatred, tamamen karanlık bir oyun yapısına sahip. Açıkçası oyun içindeki karanlık teması harika şekilde kullanıcıya sunulmuş. Siyah beyaz renk tonları beni oyuna fazlasıyla çekmeyi başardı ve uzun süre sonra ilk defa oyun oynarken gözlerim yorulmadı!
Karakterimiz kendi çapında farklı bir karizmaya sahip. Aslında elinde silah yerine şöyle bir Jackson gitar olsa daha iyi olurdu ama ne yapalım; bir biraz sıkıntılı bir insan çıktı. Hatred bize bolca insan öldürme imkânı sunuyor. Bu noktada oyunun “gerçekten” 18 yaş altındaki okurlarımızın oynamaması gerektiğini düşünüyorum zira yaratılan psikolojik durum bir noktada rahatsız edici. Açıkçası ben de insanoğlunun zayıf bir varlık olduğunu düşünüyorum ama öldürmek yerine eğitmenin çok daha iddialı olacağını düşünüyorum.
Neyse efendim, insanlar kaçıyor biz kovalıyoruz. Girdiğimiz her bölgede birbirinden farklı görevler bulunuyor. Daha doğrusu biz bir noktaya yaklaştıkça orada “Partiyi yok et” efendime söyleyeyim “Buraları temizle” gibi görevler çıkıyor. Haritalar ne yazık ki sonsuz değil ve bir noktada bitiyor. Yine de yeterince büyük olduklarına değinmeden geçemeyeceğim. Karakterimiz aynı anda üç farklı silah taşıyabiliyor. İçerisinde bulunduğumuz bölüme spesifik silahlar mevcut. Yani illa AK 47 kullanmaya çalışmak yanlış bir hareket olacaktır.
Özellikle ikinci bölüm ile üzerimize akan SWAT ve türevi farklı polislerden, farklı silahlar düşüyor. “ALT” tuşu hem görevleri, hem de yakınlarda bulunan silahları işaret ediyor. Oyunda hedef almak çok kolay; o yüzden düşmanları vurmakta hiç zorluk yaşamadığımı söyleyebilirim. Tek dikkat edilmesi gereken nokta, sivillerin de silahlanabildiği. Hele yakın mesafeden gelen saldırılar o kadar çok can götürüyor ki anlatamam.
Akıl sağlığınızı koruyabildiğiniz sürece gerçekten eğlenceli bir yapım deneyim edeceğinizin garantisini veriyorum. Fakat sadece adam vura vura oyun olmuyor ve uzun süre oynadıktan sonra bayma noktasına gelmeniz işten bile değil.
Ertuğrul Süngü