Her şeyin daha fazlasıyla, Dante, yeniden!
Hangi yıl çıkmıştı bu oyun, inanın bir seferde hatırlayamıyorum ama ben Xbox 360’da kendisini ağırlamıştım. En son Nero’lu Devil May Cry 4’ü tatmıştım ve sadece Dante’nin konu edildiği yeni bir DMC oyununa iyice hasret kalmıştım ki DmC piyasaya düşmüştü.
Hatırlarsanız o dönem, DMC (DMC dediğimde eski oyunları, DmC dediğimde yeni oyundan bahsettiğimi anlayınız.) fanatikleri ikiye bölünmüştü: Bir grup Dante’nin dönüşümüne bir hayli karşı çıkmış, bir kısımsa yeniliği kucak açarak karşılamıştı. Açıkçası Dante’nin modern görünümü beni de başta rahatsız etmişti ama oyunun genel havasına kapıldıktan sonra rahatsızlığım tamamıyla geçti. Hatta böyle bir kurguda beyaz ve uzunca saçlı bir Dante biraz yersiz bile olabilirmiş…
Her neyse, lafı daha fazla uzatmadan size Definitive Edition maceramdan bahsedeyim, ne siz daha fazla bekleyin, ne de ben daha fazla yer işgal edeyim. Başlıyoruz!
Kimsin sen?
Bir süre önce oynadığımız DmC’de Dante’nin zebaniler tarafından keşfedilmesi ve Mundus adındaki Demon Lord’un hedefi olması konu edilmişti. Dante’ye kısa sürede Kat ve kayıp ağabeyi Vergil yardım etmiş, Dante de onların yardımıyla Mundus’a karşı koymaya çalışmıştı.
Yeni oyunumuz, daha doğrusu Definitive Edition takılı yenilenmiş oyunumuzda da değişen bir şey yok. Yine anarşist Dante’yiz, yine Vergil ve Kat ile birlikte Limbo’da yolumuzu bulmaya çalışıyoruz.
DmC’yi daha önce duymamış olanlar için bir özet geçmek gerekirse, DmC aksiyon dozu yüksek, gaz ve gayet eğlenceli bir oyun. Definitive Edition da bu eğlencenin dozajını artırıyor.
İlk büyük değişikliği elbette 1080p çözünürlük ve 60fps hızda görüyoruz. Görsellik yükseğe taşınmış lakin birçok kaplamanın eski oyundan birebir taşındığını da rahatça gözlemleyebiliyoruz. Nerede Killzone’daki, The Order’daki kaplama detayları, nerede DmC… Ayrıca Ninja Theory ekibinin “parçalanma” detaylarına da iyice çalışması ve Battlefield 4’ü örnek alması lazım. Düşünün ki devasa bir duvar yıkılıyor ve sadece beş tane parçaya ayrılıyor… En son PSOne’da görmüştük bunu.
Oyundaki en önemli özelliklerden bir diğeri de daha önce DmC için yayımlanan tüm DLC’lerin pakete dahil edilmiş olması. Yani nedir, ekstradan kostümler, silahlara ekstra görünüşler, Vergil’s Downfall adındaki senaryo görevi direkt olarak ulaşımda.
Vergil’s Downfall’u anlatalım biraz. Oyunun sonunda ne olduğunu size söylemeyeceğim ama Vergil’s Downfall, oyunun sonunda olan olaylardan hemen sonrasını konu ediyor. Burada Vergil’in Limbo’daki macerasında bulunuyoruz ve arayışında ona yardımcı olmaya çalışıyoruz. DmC’nin görevlerine kıyasla son derece yavan bir görselliğe ve ilerleyişe sahip maalesef bu bölüm fakat oyunu Vergil’le tecrübe etmenin de tek yolu bu.
Daha hızlı!
Yeniliklere devam edelim. Her bölümde, bölümün başında açıp kapatabileceğiniz bir Turbo modu oyuna eklenmiş. Oyunu %20 daha hızlı hale getiren bu modu oyunu ilk defa oynayanlara tavsiye etmiyorum ama hali hazırda DmC’yi daha önce oynamış olanlar, oyunu bir kez daha tecrübe ederken bu modu rahatlıkla devreye sokabilirler.
Bundan sonra açıklayacaklarımı da oyunda uzmanlaşmak isteyenler göz önünde bulundursun. Öncelikle Hardcore modu. Turbo modu gibi her bölümde devreye sokabileceğiniz bu özellik oyunu bir hayli zorlaştırıyor. Düşmanlarınızı kombolarla sarsarken artan Style barı çok daha yavaş ilerliyor. Düşmanlarınızın saldırılarını savuşturmak da zorlaşırken, sizi daha da güçlü hale getiren Devil Trigger hareketi düşmanlarınızı havaya fırlatmıyor.
Must Style moduna geçelim. Burada da düşmanlarınıza hasar vermek için kombolarınızı o kadar iyi yapmalısınız ki S kademesine gelesiniz. Ancak bundan sonra düşmanlarınıza hasar verebiliyorsunuz! Bu modu denerken ellerim dolama oldu, bunu da size bildirmek isterim.
Oyunda bulunan ruh hastası zorluk derecelerine (Dante dahil herkesin tek vuruşta öldüğü zorluk seviyesi misal!) yeni bir zorluk daha eklenmiş durumda: Gods Must Die. Tüm düşmanlarınız Devil Trigger’ları aktif bir şekilde size saldırıyor ve sağlık eşyaları, sağlık küreleri kullanmak da yok. Bunu ancak Uzak Doğu halkı oynar, size söyleyeyim.
Dört atlı
Gelelim oynanışa ve bu oyunu tercih edip etmemeniz gerektiğine. Bildiğiniz üzere bir dönem DMC ve türevi oyunlar piyasayı kasıp kavuruyordu ama bu tür yavaştan yok olmaya başladı. God of War’lar bitti, DMC’lere ara verildi, Bayonetta’nın yeni oyunu sadece Wii U’ya özel oldu, vs. Lakin bunca geçen zamandan sonra fark ettim ki piyasada bir boşluk oluşmaya da başlamış ve Ninja Theory meğer DmC ile gayet iyi bir iş çıkartmış. Oynanış o kadar sağlam ki oyunu bir kez bitirdikten sonra direkt olarak yeni modları, daha zor seviyeleri denemek isterken buluyorsunuz kendinizi.
DmC ile ilgili bilmeniz gereken bir diğer önemli konu da şu ki bu oyun, senaryosu için oynanacak bir oyun değil. Dante ve Vergil’ı sevmeniz şart, bu bir. İkincisi oynanışı çok çok sevmeniz lazım. Yani elinizdeki dört farklı silah arasında geçiş yapıp düşmanlarınızı kombo manyağı yapmaktan büyük keyif duymalısınız –ki zaten Capcom da bunu istiyor. O yüzden zorlu oyun modları var, o yüzden Must Style’da ancak düşmanlarınız belirli bir kombo kademesinden sonra zarar alıyor. Şayet ki siz bir aksiyon oyununu tek tuşla yapacağınız kombolarla tamamlamayı seviyorsanız bu oyunu da sadece bir kez oynar ve kenara koyarsınız, ötesi yok.
Oynarken bir kez daha büyük keyif aldığım bu oyunla ilgili bir düşüncem daha oluştu: DmC ile Bayonetta birleşse, harika bir oyun ortaya çıkmaz mı sizce de? Böyle bir proje bence inanılmaz olur fakat elbette iyi kurgulanması lazım. Zaten Bayonetta 2’yi de oynayamadım, büyük üzüntüm var; bari böyle bir projeyle hayal kurayım…
Tüm DMC fanatiklerine şiddetle tavsiye ettiğim oyunu DmC’yi önceden oynamış olup da bir kez daha tatmak isteyenlere de öneriyorum. Aferin Capcom, güzel iş başarmışsın; şimdi sıra DmC 2’de…
Tuna Şentuna